چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید چرا 

نگاه هایت آنقدر غمگین است؟چرا لبخندهایت آنقدر  

تلخ و بیرنگ است؟ اما افسوس که هیچ کس نبود  

...همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ... آری  

با تو هستم! با تویی که از کنارم گذشتی و حتی یک

بار هم نپرسیدی چرا چشمهایم همیشه بارانی است 

نوشته شده در چهار شنبه 17 اسفند 1390برچسب:,ساعت 17:33 توسط مهسا| |